Materiałom stosowanym na elementy złączne stawiamy wyższe wymagania niż tylko odporność na korozję. Muszą one ponadto dobrze poddawać się obróbce plastycznej. Takie wymagania spełnia około 50 gatunków stali. Można je podzielić na trzy grupy:      

• stale chromowe ferrytyczne
• stale chromowe do ulepszania cieplnego
• stale chromowe austenityczne

Stale chromowe ferrytyczne zawierają od 15 do 18% chromu i tak niewiele węgla, że nie poddają się hartowaniu. Według normy ISO 3506 oznacza się je literą F.

W składzie stali chromowych nadających się do ulepszania cieplnego znajduje się od 12 do 18% chromu i taka ilość węgla, która pozwala te stale hartować. Oznacza się literą C, co wskazuje na zwiększoną zawartość węgla. W stanie ulepszonym osiągają one wytrzymałość na rozciąganie do 800 MPa.

Odporność na korozję obu wymienionych powyżej grup stali jest ograniczona. Dlatego największe znaczenie mają stale austenityczne, które zawierają co najmniej 18% chromu i co najmniej 8% niklu. Stale te nie dają się namagnesować. Jeśli zamierzamy poddać stal chromoniklową obróbce skrawaniem, w jej składzie powinna znaleźć się siarka. Taką stal austenityczną oznaczamy symbolem A1.

W stali przeznaczonej do obróbki plastycznej zawartość siarki winna być minimalna. Tę grupę stali austenitycznych chromoniklowych oznaczamy symbolem A2.

Istnieje jeszcze jeden rodzaj stali chromoniklowej, cechujący się szczególnie wysoką odpornością na działanie kwasów. Stal ta zawdzięcza  swe  własności  dodatkowi  molibdenu.  Molibden  zabezpiecza  chrom  przed agresywnym wpływem kwasu. Taką stal nazywamy kwasoodporną i oznaczamy symbolem A4.

Wybór stali nierdzewnej dla rozważanego zastosowania polega na znalezieniu kompromisu pomiędzy odpornością korozyjną, wytrzymałością i kosztem.

W przypadku wątpliwości prosimy o przedstawienie warunków pracy w celu wyboru optymalnego rozwiązania.