Wyroby śrubowe produkuje się na automatach kuźniczych, odpowiedni wymiar średnicy otrzymuje się przez przepychanie końca odkuwki śruby przez matrycę. Rdzeń śruby przeznaczony do walcowania musi mieć średnicę podziałową gwintu. Podczas procesu kształtowania gwintu wierzchołek gwintu powstaje na wskutek plastycznego płynięcia materiału wyciskanego przez wierzchołki zarysu narzędzia. Żądaną średnicę półwyrobu uzyskuje się za pomocą toczenia, ciągnienia lub szlifowania. Wysokość łbów śrub normalnych wynosi 0,7 średnicy nominalnej.

Gwint 

​Spiralne nacięcie na powierzchni walcowej lub stożkowej - zewnętrznej lub wewnętrznej. Gwinty o tym samym rozmiarze i typie mają tak dobraną geometrię, że śruba i nakrętka dokładnie pasują do siebie. Gwint może być interpretowany jako równia pochyła nawinięta na powierzchnię walcową. W zawiązku z tym mechanika gwintu jest taka sama jak równi pochyłej.

Trzema głównymi parametrami geometrii gwintu walcowego są:

Średnica gwintu - d: średnica okręgu opisanego na zewnętrznych wierzchołkach gwintu w przekroju poprzecznym śruby.

 Skok gwintu - P: odległość pomiędzy wierzchołkami gwintu w przekroju wzdłużnym śruby lub nakrętki. Dla gwintów wielokrotnych jest to odległość między wierzchołkami tej samej nitki gwintu, natomiast odległość między sąsiednimi wierzchołkami jest to podziałka gwintu.

Zaokrąglenie szczytu i dna bruzdy gwintu - R: w gwintach trójkątnych unika się pozostawiania ostrych krawędzi wierzchołka gwintu i dna bruzdy gwintu, gdyż powodowałoby to spiętrzenie naprężeń w pobliżu takiego karbu. Promień R zwykle wynosi jedną dziesiątą skoku gwintu.

Resztę parametrów gwintu określa:

Powierzchnia gwintowa: jest to powierzchnia zamknięta utworzona przez odcinek linii poruszającej się ruchem śrubowym. Przecięcie powierzchni gwintowej półpłaszczyzną osiową tworzy linię zwaną tworzącą powierzchnię gwintowaną.

Garb: występ powstały po nacięciu lub wywalcowaniu gwintu, a - kąt rozwarcia garbu, czyli kąt jaki tworzą ze sobą boczne linie konturowe przekroju osiowego garbu zwane inaczej bruzdami, a_r – roboczy kąt zarysu garbu czyli kat jaki tworzy pracująca boczna linia zarysu garbu z płaszczyzną prostopadłą do osi.

Zwój: część garbu ograniczona do jednego obrotu.

Bruzda: rowek wybrany na powierzchni walca lub stożka przy nacinaniu gwintu narzędziem skrawającym lub wygnieciony przy jego walcowaniu.

Linia śrubowa: jest to linia będąca torem punktu należącego do ciała, które porusza się ruchem śrubowym. W zależności od zarysu gwintu linia śrubowa może być walcowana nawinięta na walec kołkowy lub stożkowa nawinięta na stożek kołkowy.

Linia podziałowa: linia (w teoretycznym zarysie gwintu bez luzów), na której grubość garbu i szerokość bruzdy są jednakowe, jak również jest to linia, która dzieli się na równe odcinki głębokości teoretycznego ostrego zarysu gwintu (bez stępień i zaokrągleń)

t  –   głębokość gwintu, jest to odległość pomiędzy linią wierzchołków i linią den bruzd
h –  podziałka gwint jest to odległość mierzona równolegle do osi pomiędzy dwiema równoległymi liniami bocznymi dwóch sąsiednich zwojów.

KOD GWINTU

Wartości średnic i skoków gwintów są z znormalizowane. Polskie Normy opisują gwinty metryczne, to znaczy takie, których średnica gwintu w milimetrach jest typoszeregiem liczb naturalnych lub ich ułamków dziesiętnych dla gwintów drobnozwojnych.

Zgodnie z normą gwint metryczny oznacza się literą  M przed liczbą oznaczająca średnicę znamionową gwintu wyrażoną w milimetrach. W gwintach, w których skok P jest normalny nie podaje się jego wartości. Dla gwintów drobnozwojnych skok podaje się w sposób jawny np. np. M8x0.75 (gwint metryczny o średnicy d = 8 mm i skoku P = 0.75 mm), M8 ma skok normalny P = 1.25 mm. Gwinty lewe oznacza się dodatkowo symbolem LH (ang. left-hand), np. LH M16 (gwint lewy o średnicy d = 16 mm i skoku normalnym).