O wytrzymałości połączenia śrubowego decyduje wytrzymałość rdzenia śruby. Aby zapewnić właściwe wykorzystanie śruby wytrzymałość wszystkich elementów rdzenia śruby tj. gwint, nie gwintowany rdzeń muszą mieć co najmniej równą wytrzymałość.

Materiał śruby musi być dostatecznie wytrzymały, plastyczny i dobrze obrabialny. Na śruby mniej obciążone stosuje się stale konstrukcyjne zwykłej jakości np: St3, St4, natomiast w połączeniach bardziej odpowiedzialnych stosuje się śruby wykonane ze stali średniowęglowych np: (St 5, 35, 45).

Śruby ciężko obciążone pracujące przy obciążeniach zmęczeniowych lub uderzeniowych wykonane są ze stali konstrukcyjnych chromowych lub chromowoniklowych, przy podwyższonej temperaturze pracy stosuje się stale chromowomolibdenowowanadowe.

Przy złączach często demontowanych gdzie wymagana jest duża odporność na ścieranie stosuje się stale cjanowane. W ośrodkach, w których elementy złączne są szczególnie narażone na korozję stosuje się stale nierdzewne, kwasoodporne lub azotowane.

Śruby masowo produkuje się na automatach kuźniczych, odpowiedni wymiar średnicy otrzymuje się przez przepychanie końca odkuwki śruby przez matrycę. Rdzeń śruby przeznaczony do walcowania musi mieć średnicę podziałową gwintu. Podczas procesu kształtowania gwintu wierzchołek gwintu powstaje wskutek plastycznego płynięcia materiału wyciskanego przez wierzchołki zarysu narzędzia. żądaną średnicę półwyrobu uzyskuje się za pomocą toczenia, ciągnienia lub szlifowania. Gwint najczęściej jest walcowany lub nacinany, ten pierwszy odznacza się lepszą wytrzymałością statyczną i zmęczeniową rdzenia oraz jest odporniejszy na zużycie. Wysokość łbów śrub normalnych wynosi 0,7 średnicy nominalnej.