Proponowana metoda obliczania połączeń śrubowych oparta jest na założeniu, że siły działające na poszczególne śruby połączenia (obciążonego w ogólnym przypadku siłami normalnymi, stycznymi i momentami) są proporcjonalne do odległości śrub od osi obrotu wspornika. Przyjmuje się przy tym, że osią obrotu wspornika jest oś przechodząca przez środek ciężkości przekroju śrub. Najczęściej przyjmuje się śruby o jednakowym przekroju i równomiernie rozmieszczone względem obu osi oraz jednakowo wstępnie napięte. W takim przypadku środek ciężkości przekroju śrub leży w geometrycznym środku połączenia (na przecięciu osi symetrii). Ten sposób obliczania śrub, określany jest metodą sił skupionych.

rys1. Wykres pracy złącza śrubowego

Takie założenie można przyjąć, jeśli łączone elementy mają podobne moduły sprężystości (są z podobnego materiału, na przykład ze stali) oraz grubość elementów łączonych jest tego samego rzędu, co średnice śrub łączących.

Przyjmuje się, że elementy związane ze śrubą mają sztywność C₁ natomiast elementy łączone sztywność C₂. W ogólnym przypadku sztywności te można policzyć, jednak najczęściej nie ma takiej potrzeby. Wystarczy z pewnym przybliżeniem założyć współczynnik sztywności złącza

Wykres pracy złącza śrubowego przedstawiono na rys.1.

Gdzie:
F    obciążenie śruby
F_s   obciążenie całkowite śruby:    F_s = F′ + F_N,Mg

= (0,15÷0,25)   współczynnik sztywności złącza,
F_o   napięcie wstępne śruby,
F′    napięcie resztkowe (napięcie resztkowe wymagane dla przeniesienia sił stycznych)

F_N,Mg obciążenie śruby w wyniku działania normalnych sił zewnętrznych: F_N, F_Mgx, F_Mgy,
f      odkształcenie sprężyste,
f₀    odkształcenie elementów związanych ze śrubą pod wpływem napięcia wstępnego,
µ     współczynnik tarcia na powierzchni styku elementów łączonych,
µ₁   współczynnik tarcia na powierzchni styku nakrętki z elementem łączonym (podkładką),
µ₂   współczynnik tarcia w gwincie (między nakrętką a śrubą).